การไลฟ์สตีมสดฆ่าตัวตายของรุริจัง

ยามราตรีอันมืดมิด แสงจากดวงจันทร์สาดส่องลงบนดาดฟ้าตึกร้างเก่าแก่ที่ถูกทิ้งให้ผุพัง ร่างของรุริในชุดนักเรียนตัดกับความมืดราวกับภาพขาวดำ

เธอยืนอยู่ตรงขอบ จ้องมองความว่างเปล่าเบื้องล่างที่มีแต่ถนนและตึกระฟ้าที่ดูเล็กราวกับบ้านตุ๊กตา สายลมเย็นเฉียบพัดปลิวผมสีดำสนิทที่ปรกหน้า ราวกับจะกลบเกลื่อนน้ำตาที่คลอเอ่อ

มือสั่นเทาของเธอข้างหนึ่งถือมือถือที่เปิดไลฟ์สดเอาไว้ ส่วนอีกข้างกำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ความเจ็บปวดทางกายนั้นไม่เท่าไรเมื่อเทียบกับบาดแผลฉกรรจ์ในใจ

รุริสูดหายใจลึก พยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะเปล่งเสียงในลำคอที่แหบแห้ง
"สวัสดีค่ะทุกคน...หนูชื่อรุริ" คำพูดของเธอดังก้องในความเงียบงัน แต่ไม่มีผู้ฟังนอกจากเงาตะคุ่มของเธอเองที่ทอดยาวบนพื้น

"วันนี้...หนูมีเรื่องสำคัญจะบอก" เธอเว้นช่วงไปนาน ลำบากใจที่จะเอ่ยความในใจ หากแล้วด้วยเสียงที่แหบพร่าแต่หนักแน่นเธอก็กล่าวว่า

"หนูเหนื่อยเหลือเกิน...หนูพยายามต่อสู้มาตลอด แต่ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ทุกคนเกลียดหนู มองว่าหนูแปลกประหลาด หนูไม่มีที่ยืนในโลกนี้อีกแล้ว"

"หนูอยากให้ทุกคนรู้ว่าที่หนูทำแบบนี้เพราะรู้สึกเจ็บปวดและท้อแท้มากแค่ไหน ความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้ง ไร้ค่า ไม่เป็นที่ต้องการ มันช่างหนักอึ้ง...หนูแบกรับมันไม่ไหวอีกต่อไป"

หยาดน้ำใสไหลอาบแก้มซีดเซียว เธอวางโทรศัพท์ไว้บนพื้นเบื้องหลัง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา จ้องมองลงไปเบื้องล่างอย่างเวทนาตัวเอง

ร่างบางก้าวขาเปล่าเข้าหาขอบอย่างเชื่องช้า หัวใจเต้นรัวราวกับจะระเบิดออกมาจากอก แต่นั่นก็ไม่อาจเทียบกับความปวดร้าวที่แล่นปลาบในหัวใจ

ความสิ้นหวัง ไร้ค่า แปลกแยก เจ็บปวดทรมาน ความรู้สึกที่ทับถมเข้ามาจนไม่เหลือช่องว่างให้หายใจ มันตามหลอกหลอนเธอมานาน...บัดนี้กำลังจะปลดปล่อย

มินกางแขนออก ปล่อยตัวให้ลมหนาวเย็นเฉียบโถมเข้าปะทะ ดวงตาปิดสนิท รอคอยให้แรงโน้มถ่วงพาเธอไปสู่อิสรภาพ ให้ความว่างเปล่าดูดกลืนความปวดร้าวนี้ไป

เสียงลมหวีดหวิวผ่านข้างหู ใบหน้าเย็นชาราวกับสัมผัสได้ถึงมือเหี่ยมเกรียมของความตาย แล้วในที่สุดเธอก็จะ...